สายพิณ เพ็ชรโรจน์ สาวพิการสู้ชีวิตมาตั้งแต่เด็กด้วยโรคโปลิโอ ก่อนนั้น สายพิณ ยังพอเดินได้ แต่พอนานเข้า เธอก็ไม่สามารถเดินได้อีกไปด้วยแข้งขาไม่มีแรงจากโรคโปลิโอไปไหนมาไหน สายพิณ เธอต้องคลานเพื่อช่วยเหลือตัวเอง ทางการได้มอบลูกหมูให้เธอเพื่อเลี้ยงไว้หยั่งชีพ แต่แล้วเธอก็ไม่มีแม้แต่เงินซื้ออาหารให้ลูกหมู เธอต้องคลานไปตัดต้นกล้วย เก็บผักตบชวาเพื่อนำมาเป็นอาหารหมู ลำพังเบี้ยหยั่งชีพคนพิการเดือนละ 500 บาท ไม่เพียงพอสำหรับเธอแม้ว่าสายพิณ เธอจะพิการเดินเหินไม่ได้เธอไม่เคยแม้แต่คิดไปเป็นขอทานเลย